Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ

 Πέρδικα, Αίγινα.

Ήταν 16.50 όταν σηκώθηκα από τον μεσημεριανό μου ύπνο και νυσταγμένος ακόμα, βγήκα στην αυλή, μπας και βρω λίγη δροσιά. Είχε γυρίσει μπουκαδούρα, άψυχη όμως, που μόλις και μετά βίας την αισθανόσουν.

Κάθισα στην αγαπημένη μου γωνία και έβλεπα. Έβλεπα τα σκάφη που σιγά- σιγά γέμιζαν το λιμάνι, έβλεπα κάποιους σκόρπιους μεταμεσημβρινούς κολυμβητές να πλατσουρίζουν στην θάλασσα, έβλεπα μακριά τον Ποσειδώνα να περνάει , έβλεπα και δυο γλάρους που έκαναν παιχνίδια με την θάλασσα.

Αυτοί οι δύο γλάροι, μου προκάλεσαν τόσο όμορφα συναισθήματα που γρήγορα όμως έδωσαν την θέση τους σε κάτι άλλο και στο μυαλό μου κόλλησε η λέξη ‘ πρόκληση.

Άρχισα να σκέπτομαι την λέξη αυτή, πόσο κοινή και πόσο συχνή είναι στην καθημερινότητα μας και πόσο αδιαφορούμε ή την θεωρούμε δεδομένη , όμως πόσο καθοριστική είναι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Για να σκεφτούμε λίγο.

Αυτή καθ’ εαυτή η ζωή είναι μια συνεχής πρόκληση. Από τότε που γεννιόμαστε μέχρι τότε που πεθαίνουμε, η ζωή μας είναι γεμάτη προκλήσεις.

Πρόκληση για επιβίωση, πρόκληση για επαγγελματική καταξίωση, πρόκληση για κοινωνική αποδοχή, πρόκληση για οικογενειακή ομόνοια, προκλήσεις κάθε μέρα, κάθε ώρα , κάθε στιγμή.

Και εμείς καλούμαστε να διαχειριστούμε αυτές τις προκλήσεις , με τις γνώσεις, τις εμπειρίες, το μορφωτικό επίπεδο, τα ψυχικά αποθέματα, μέσα από δυσκολίες, από εντάσεις, από τις διαφορετικότητες των γύρω μας, ακόμα και από την δική μας διαφορετικότητα , που την μια είναι αυτή που έπρεπε να είναι και την άλλη είναι η απρόβλεπτη, η αυθεντική και όλες εκείνες που τις κρύβουμε όσο καλλίτερα μπορούμε για τους προφανείς λόγους.

Να ένα πρώτο ερώτημα που έρχεται αβίαστα. Καλά, αφού έχουμε και νου και γνώση του γεγονότος, γιατί αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις με σχετική ελαφρότητα και θα έλεγα, ασόβαρα;; Μήπως , στην πραγματικότητα, δεν έχουμε ούτε τον νου, ούτε την γνώση , όποτε , τι μιλάμε για διαχείριση;;

Την απάντηση, καλό είναι να προσπαθήσουμε να την δώσουμε μόνοι, αφού είμαστε εκείνοι που τους αφορά.

Το μόνο που έχω εγώ να προτείνω είναι, να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε λίγο περισσότερο και να πράττουμε λίγο λιγότερο, γιατί έχω την εντύπωση ότι κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Η σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, όμως η πράξη ……

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, πάντα μου έλεγε ” δέκα μέτρα και μια κόβε”, και τώρα πια αντιλαμβάνομαι πλήρως το βαθύτερο νόημα αυτής της ,τόσο απλής και κατανοητής φράσης.

Δέκα μέτρα και μια κόβε. Να σκέπτεσαι δέκα φορές και μια να μιλάς. Να σκέπτεσαι δέκα φορές και μετά να πράττεις. Να προσπαθείς να εξαντλείς τις εναλλακτικές για να βρεις την καλλίτερη για την περίσταση.

Θα μου αντιπαραθέσει κάποιος. Μα υπάρχει χρόνος, για τέτοιες πρακτικές;; Εγώ πιστεύω πως, ναι. Υπάρχει. Και αν δεν φαίνεται ότι υπάρχει, πρέπει να τον εφεύρουμε. Και ο λόγος είναι πολύ, πολύ σοβαρός.

Τα λόγια δεν τα παίρνουμε ΠΟΤΕ πίσω. Καταγράφονται στον εγκέφαλο και απλώς, ανάλογα με την περίσταση, τα επαναφέρουμε ή τα κρατάμε σε λανθάνουσα κατάσταση. Αυτόματα. Ανάλογα με το ποιόν του καθενός.

Μεγάλωσα πια και δεν μου μένει πολύς χρόνος για να μπορέσω να αλλάξω όλα αυτά που θα ήθελα. Όμως η συμβουλή του πατερά μου” δέκα μέτρα και μια κόβε” με στοιχειώνει γιατί με κάνει να αισθάνομαι ότι υπάρχουν, κάπου εκεί έξω, κάποιοι άνθρωποι- όχι πολλοί- που ίσως να σκέπτονται ακόμα, πως να γίνουν καλλίτεροι και να κάνουν και τον κόσμο μας καλλίτερο.

Θα βρω άραγε , κάποιους από αυτούς, στον χρόνο που μου μένει;;;

Ποιος ξέρει…….