ΚΑΛΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ-ΚΑΚΟΣ ΣΥΜΠΑΙΚΤΗΣ
Αίγινα 16/6/2022
Όταν στα αρκετά παληά χρόνια, είχα μπασκετική δραστηριότητα σαν παίκτης αλλά και στα πρόσφατα που υπηρέτησα αυτόν τον χώρο είτε από το πόστο του παράγοντα αλλά κυρίως από το πόστο του προπονητή, υπήρξαν πολλών κατηγοριών παίκτες που μου άφησαν εντυπώσεις τις οποίες ακόμα και σήμερα τις θυμάμαι και με διδάσκουν σημαντικά πράγματα για την ζωή μου.
Θα αρκεστώ να σχολιάσω μια κατηγορία που από μόνη της είναι ένα σχολείο.
Είναι η κατηγορία των πολύ καλών παικτών και των πολύ καλών συμπαικτών.
Μπορεί για κάποιους που δεν έχουν ασχοληθεί με τον χώρο να μην τους λέει κάτι, όμως θα γίνει εύκολα αντιληπτό μόλις δώσω τις απαραίτητες διευκρινήσεις.
Να ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή για να μην υπάρξουν παρανοήσεις.
Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που είναι πολύ καλοί και ταυτόχρονα είναι και άριστοι συμπαίκτες. Το κακό είναι ότι, είναι λίγοι και δυσεύρετοι.
Ας είναι.
Ξέρετε, το να βρεις έναν καλό παίκτη, είναι σχετικά εύκολο, υπάρχουν κάμποσοι από αυτούς.
Το να βρεις όμως έναν καλό παίκτη που όμως να νοιάζεται για τους συμπαίκτες του και την ομάδα, θέλει πολύ ψάξιμο με αμφίβολα αποτελέσματα.
Θα μπορούσα να κάνω εκτενέστερη ανάλυση πάνω σε αυτό, όμως, με όσα θα αναπτυχθούν παρακάτω, πιστεύω ότι δεν θα χρειαστεί.
Τώρα, το ερώτημα που προκύπτει από τα πιο πάνω είναι σαφές.
Τι είναι καλλίτερο. Να έχεις στην ομάδα σου έναν καλό παίκτη αλλά κακό συμπαίκτη ή έναν λιγότερο καλό παίκτη αλλά άριστο συμπαίκτη?
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι το δεύτερο. Και το γιατί είναι σαφές.
Σε επίπεδο ομάδας, χρειάζεσαι καλό κλίμα, καλές σχέσεις, αλληλοβοήθεια, κοινό όραμα, μικρό εγώ και μεγάλο εμείς και κάμποσα άλλα που όλοι τα καταλαβαίνουμε.
Για μεταφέρετε τώρα αυτήν την τοποθέτηση στην καθημερινή μας ζωή, εκτός γηπέδου.
Στην πραγματικότητα, και η ζωή μας όλη, ένας αγώνας είναι στο γήπεδο της καθημερινότητας.
Και εκεί, καλούμαστε να επιλέγουμε τους παίκτες με τους οποίους θα κάνουμε τον αγώνα μας.
Τους συντρόφους μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας, τους κάθε λογής γνωστούς και αγνώστους που συναντάμε κάθε μέρα στην ζωή μας.
Αυτές οι επιλογές, άλλοτε μας δικαιώνουν, άλλοτε μας απογοητεύουν, κάποιες είναι αδιάφορες.
Το θέμα είναι, τι κάνουμε εμείς σε αυτές τις καταστάσεις που αναπόφευκτα προκύπτουν.
Στο μπάσκετ, αν κάποιος παίκτης δεν θεωρηθεί κατάλληλος, τον διώχνεις.
Στην ζωή όμως? Μπορείς να διώξεις τον σύντροφό σου, τον φίλο σου, τον συγγενή σου, τον συναδελφο, τον υπάλληλο του σουπερμαρκετ, τον, τον, τον….?
Θα μου πείς, κάποτε ήταν πολύ δυσκολότερο να το κάνεις, σήμερα κοντεύει να γίνει μόδα, όμως αυτό είναι το ζητούμενο?
Και πως είσαι σίγουρος ότι και ο επόμενος δεν θα είναι το ίδιο?
Δεν το ξέρεις, αυτό είναι βέβαιο. Επειδή όμως δεν μπορείς και να μείνεις μόνος σου να μονάσεις, κάνεις αυτό για το οποίο κόπτονται οι περισσότεροι και ας μην είναι αυτό που σου αρέσει. Συμβιβάζεσαι.
Έτσι γίνεται και στο μπάσκετ. Για να κλεισεις το ρόστερ σου, παίρνεις ότι φαίνεται καλλίτερο την στιγμή εκείνη και στην διαδρομή, ή σου βγαίνει ή την πατάς.
Και στην ζωή το ίδιο ακριβώς γίνεται.
Γνωρίζεις κάποιους ανθρώπους που δείχνουν καλοί και στην πορεία αποδεικνύεται ότι είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι. Και υπαρχουν κάποιοι άλλοι που δεν τους πιάνει το μάτι σου και αποδεικνύονται αστέρια.
Με ποιους θα ήθελες να περάσεις την ζωή σου? Μα βεβαια με τους δεύτερους. Είναι αυτοί που τους ονομάζω καλούς συμπαίκτες. Άσε τους άλλους να κομπορυμονούν, να αυτοθαυμάζονται, να είναι ξερόλες, να έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολύ καλού παίκτη και να νοιώθεις όταν βρίσκεσαι μαζί τους, ότι πίνεις πικρό νες με παγάκια.
Ποτέ δεν τους γουστάριζα αυτούς. Ίσως να μαθαίνεις πράγματα με το να τους παρακολουθείς, όμως καλλίτερο άνθρωπο δεν θα σε κάνουν. Σοφώτερο ίσως, ναι, αφού θα εχεις στοιχεία σύγκρισης με το τι πρέπει να κάνεις ή να μην κάνεις. Καλλίτερο όχι.
Και για να κλείσω τις σκόρπιες σκέψεις μου.
Το άριστο θα ήταν να βρεις στην ζωή σου καλούς παίκτες που να είναι και καλοί συμπαίκτες. Όπως είπα και στην αρχή, αν είσαι τυχερός και σου κάτσει, θα περάσεις μια ζωή όμορφη, χαρούμενη, παραγωγική, αποτελεσματική.
Αν όχι, τρέχα γύρευε….