21/6/2019 ΠΕΡΔΙΚΑ

ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ

Προχθές, καθώς ρεμβάζαμε καθισμένοι στην αυλή μας, η Ρένα η Πόπη, η Κατερίνα και η αφεντομουτσουνάρα μου, ήρθε η κουβέντα για το πως παληά βολευόμαστε τόσα άτομα χωρίς κάν να διαμαρτυρόμαστε για τίποτα, ενώ σήμερα, τρεις και ο κούκος, λειτουργούμε αβόλευτα.
Και εκεί επάνω, μου ήρθε η ατάκα…
Τότε, παληά, με τόσα άτομα, ψάχναμε για καρέκλες και σήμερα, εχουμε περίσσεια από καρέκλες και ψάχνουμε για ανθρώπους..
Άρεσε και όλοι κάναμε τους απολογισμούς μας….

Το μόνο ίδιο με τότε είναι η θάλασσα, τίποτα άλλο…
Σβήναμε τα φώτα και ταξιδεύαμε στο ποτάμι του γαλαξία..
Καθισμένοι στο πεζούλι, στα κρεβάτια..
Πόσοι δεν υπάρχουν πια…
Η Κατερίνα με το .. Η Ποπη με ….
Εικόνες ξένες, με ξένους ολόγυρα…
Να προσπαθείς να συντηρείς ζωντανές τις μνήμες που ξεθωριάζουν…
Μια ζωή που θα ήθελες να ξανά ζήσεις και δεν μπορείς…