ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ ΗΛΙΚΙΑ ΜΕΤΡΑΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν.

Αυτήν την περίοδο, βιώνουμε μια από τις χειρότερες καταστάσεις σε μεταπολεμική περίοδο.

Έχουμε κρίση οικονομική, πολιτισμική, υγειονομική και πάνω από όλα, ηθική.

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν. Ίσως εμείς να μην είμαστε ακόμα ικανοί να το κατανοήσουμε πλήρως όμως συμβαίνει.

Δεν μπορούμε σε ατομικό επίπεδο να κάνουμε και πολλά για να βοηθήσουμε ώστε αυτές οι αλλαγές να αποβούν προς όφελός μας, όμως μπορούμε σε αυτήν την φάση, να κάνουμε τουλάχιστον το αυτονόητο. Να διατηρήσουμε όσο πιο ψηλά τον πήχη της ηθικής, της επικοινωνίας, της συνεργασίας, της αγάπης, κλπ.

Μιλάω από την ηλικία των 77, κουβαλάω χρόνια καλά, κακά, περίεργα, αδιάφορα και γενικά χρόνια που κουβαλάμε οι περισσότεροι από  εμάς.

Εκείνο που θέλω εδώ να επισημάνω είναι, οι συμπεριφορές προς τους μεγαλύτερους ανθρώπους, αυτούς, που σαν και εμένα, κουβαλάνε όλα αυτά που ανέφερα παραπάνω.

Πάντα πίστευα ότι, ο άνθρωπος, μέχρι να κλείσει τα μάτια του, μπορεί να είναι χρήσιμος στους γύρω του με διάφορους τρόπους. Με μια κουβέντα, με κάποια μικρή υπηρεσία, με ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια προτροπή, μια εμπειρία. Με χίλιους δυο τρόπους που όλοι τους ξέρουμε, όμως τους προσπερνάμε.

Δυστυχώς, έχω την εντύπωση, ότι οι σημερινοί, ταχύτατα μεταβαλλόμενοι, ρυθμοί της ζωής, έχουν αφήσει στην πάντα την προσοχή προς τους μεγαλύτερους ανθρώπους, με το σκεπτικό ότι δεν μπορούν πλέον να ταυτιστούν με την εποχή και πρέπει να αφοσιωθούν αποκλειστικά στην δική τους επιβίωση με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο.

Αυτό στην ουσία, αποξενώνει τους μεγαλύτερους από τον γενικό κοινωνικό ιστό και τους περιορίζει σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων της ίδιας ηλικίας.

Σίγουρα, αυτή η επαφή με ανθρώπους της ηλικίας τους, είναι μια διέξοδος, μια ασπιρίνη. Όμως πιστεύω ότι στο βάθος της ψυχής  και του μυαλού τους, δεν είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελαν.

Δεν παραγνωρίζω το γεγονός ότι, το να στοιχηθείς πίσω από μια κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και δεν μπορείς να την παρακολουθήσεις, είναι περίπου ανέφικτο.

Όμως, όταν το μυαλό λειτουργεί- πιο αργά σίγουρα-, όταν η σωματική μας υγεία είναι σε καλό επίπεδο, όταν υπάρχει η διάθεση, όταν σου αρέσει να κάνεις πράγματα, ε, τότε, δεν νομίζω ότι κάποιος θα αισθάνεται άνετα όταν οι δραστηριότητές του περιορίζονται στο να φτιάξει ένα φαγητό, να δει τηλεόραση, να παίξει με τον υπολογιστή και αυτού του είδους τις παροχές σε είδος.

Φυσικά δεν μιλάω για ανθρώπους με θέματα υγείας που δεν μπορούν και πρέπει στην καθημερινότητα τους να είναι πολύ προσεκτικοί. Μιλάω για δραστήριους, υγιείς- όσο γίνεται- ανθρώπους, που σίγουρα μπορούν να προσφέρουν παντοιοτρόπως στο περιβάλλον τους.

Δεν λέω τίποτα που να μην είναι ήδη γνωστό. Και σίγουρα, πάρα πολλοί θα πουν ή θα σκεφθούν ότι το κάνουν ήδη αυτό. Είτε από ανάγκη, είτε γιατί δεν υπάρχουν εναλλακτικές, ειτε , είτε,.., οι μεγαλύτεροι άνθρωποι, χρησιμοποιούνται στην καθημερινότητα μας με διάφορους τρόπους.

Το ερώτημα που τίθεται όμως εδώ και θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό, είναι το εξής.

Γιατί οι νεότεροι άνθρωποι, δείχνουν να μην εμπιστεύονται τους μεγαλύτερους, να τους θεωρούν τροχοπέδη σε διάφορα θέματα, να τους αντιμετωπίζουν σαν να μην μπορούν να ταυτιστούν με το σήμερα, να μην τους υπολογίζουν λες και εκείνοι τα ξέρουν όλα, να μην ενδιαφέρονται καθόλου για τις εμπειρίες που κουβαλάνε  και τόσα άλλα δεν, που το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν στους μεγαλύτερους λύπη, απαξίωση, κατάθλιψη ίσως, κλπ,κλπ,..

Η αναφορά μου στην αρχή αυτής της καταγραφής, έχει να κάνει ακριβώς με αυτό.

Τελικά, όταν κανείς γεράσει, μέχρι το σημείο που είναι χρήσιμος σε κάτι, αντιμετωπίζεται ακριβώς έτσι. Σαν κάποιος που είναι ακόμα χρήσιμος. Όταν πιά, πάψει να είναι χρήσιμος, μένει στα αζήτητα.

Μην φανταστείτε ότι υπονοώ ότι παύουν να τον αγαπούν ή να τον προσέχουν. Απλώς δεν είναι πια χρήσιμος και αντιμετωπίζεται σαν κάτι πολύτιμο, σαν ένα γέρικο άλογο που κέρδιζε τους αγώνες και τώρα πια το κρατάμε επειδή το αγαπάμε και μας θυμίζει κάποια πράγματα.

Έχω στο μυαλό μου, μια κατάσταση που μου ανέφερε ένας πολύ αξιόλογος  άνθρωπος μεγάλης ηλικίας , ότι τα εγγόνια του, ηλικίας γύρω στα σαράντα, έχουν να τον επισκεφθούν πάνω από 4 μήνες και μένουν και κοντά.

Αν αυτό δεν είναι πλήγμα στην ψυχολογία του ανθρώπου αυτού, τότε τι είναι.

Η αναφορά μου σε αυτό το έργο του 1969, είναι καθαρά αλληγορική. Κανένας δεν έχει διάθεση ή πρόθεση να σκοτώσει ψυχολογικά κανέναν. Το κακό είναι ότι, οι συνθήκες της ζωής, οι συνεχείς προκλήσεις σε όλα τα επίπεδα, κ.λ.π.,κ.λ.π., δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για τους μεγάλους ανθρώπους, όταν πάψουν να είναι χρήσιμοι σε κάτι.

Τους αφήνουν εκτός, και στην ουσία τους δημιουργούν τις προϋποθέσεις  να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή, έξω από αυτήν με την οποία λειτουργούσαν τα προηγούμενα χρόνια.

Μπορούν? Κάποιοι ναι, άλλοι όχι. Κάποιοι συμβιβάζονται, άλλοι αντιδρούν. Κάποιοι απομακρύνονται, άλλοι μαραζώνουν.

Δεν ξέρω πολλούς να είναι χαρούμενοι με αυτήν την προοπτική των αλόγων. Μπορεί να μην το εκφράζουν, να μην διαμαρτύρονται φωναχτά, έχω όμως την αίσθηση, ότι όλοι λίγο πολύ, βιώνουν την απομάκρυνση από το παρελθόν, όχι και με τον πιο αποδεκτό τρόπο.

Τι μπορούμε να κάνουμε? Τίποτα, κατά την άποψη μου. Απλώς, να ταυτιστούμε με εκείνα τα άλογα, που ξέρουν ότι τα αγαπούν, ότι δεν θα τα σκοτώσουν ποτέ και ότι κάποια στιγμή, θα φύγουν και το μόνο που θα μείνει είναι η εποχή που ήταν χρήσιμα σε κάτι……