Ο ΧΙΟΝΙΑΣ
Καθισμένος στο ντιβανάκι της κουζίνας, κοιτάζω έξω από τα καϊσια του παραθύρου το χιόνι να περιπλανάται ανέμελα εδώ και εκεί, να στροβιλίζεται με τις ριπές του δυνατού αέρα, σαν ένας υπέροχος χορευτής, πάνω σε μια φανταστική σκηνή. Και σκέπτομαι. Είναι καιρός για χειροκρότημα, είναι καιρός να βγω έξω και να παίξω μαζί του όπως έκανα παλιά, να κυλιστώ χάμω και να μην με νοιάζει, να νοιώθω τις νιφάδες να μου δροσίζουν το πρόσωπο και να προσπαθώ να πιάσω κάποιες από αυτές με το στόμα μου, να γελάσω, να παίξω χιονοπόλεμο, να φτιάξω χιονάνθρωπο. Είναι καιρός? Πάντα είναι, όμως τώρα, στα…